Analizuję temat, o którym ludzie nie mają odwagi rozmawiać lub o którym mówi się bardzo niewiele. Jak wpadłem na ten temat? Ostatni raz doświadczyłem tego z Kouty Ultra Beast. Był jeden zawodnik, którego opuściłem już podczas pierwszego pit stopu, ale dojechał na dalszy punkt wcześniej ode mnie. Nie było wątpliwości, że dana osoba oszukuje. Strasznie mnie to złościło. Później dowiedziałem się, że ostatecznie potwierdzono tę informację i osobę tę wyrzucono. Czy dzięki temu poczułam się lepiej? Tak, ale nadal mam negatywne uczucia do tej osoby.

I zaczęło mnie naprawdę zastanawiać pytanie... Dlaczego sportowcy oszukują? Oczywiście jest też jasna i krótka odpowiedź. Sukces.

Sportowcy są skłonni oszukiwać, aby zagwarantować sobie sukces, albo stosując nielegalne środki poprawiające wyniki, albo, w naszym przypadku, odcinając boisko niewłaściwie wykonaną karą. Innymi słowy, osoba ta postępuje nieuczciwie, aby zyskać przewagę. Jednak oszukiwanie w celu uzyskania najlepszego wyniku jest sprzeczne z duchem sportu. W dzisiejszych czasach rozkwitła miłość i pasja do sportu. Oszukiwanie stało się wyraźnie powszechnym problemem, z którym mamy do czynienia w sporcie. A może to pytanie jest bardziej problemem socjologicznym, który przenosi się na sport? Nie zaszkodzi też o tym pomyśleć.

Są dwa typy sportowców. Do którego należysz? Jedna z zawodniczek jest osobą zorientowaną na zadania, pragnącą samodoskonalenia, bardzo ciężko pracującą, aby dotrzeć tam, gdzie chce i jest zadowolona ze swoich postępów. Maszerują długo i ciężko, czasami spadają ze schodów, ale nie poddają się, wstają i maszerują dalej. Bardziej cenią zasady i wyniki osiągnięte dzięki przestrzeganiu zasad. Wiedzą również, że szanują swoich konkurentów podczas rywalizacji, więc gdyby oszukali, źle traktowaliby swoich przeciwników w procesie, który dałby im wszystkim równe szanse.

Dla kontrastu, większość oszustów jest zorientowana na ego i charakteryzuje się niższymi umiejętnościami sportowymi, co może przewidywać gorsze funkcjonowanie moralne. Innymi słowy, nie tylko w sporcie, ale także w innych dziedzinach życia ich poziom moralny nie jest wysoki. Niepokojące jest to, że oszuści na ogół nie czują się winni po zaangażowaniu się w nieetyczne zachowanie. Ci, którzy mają zwyczaj oszukiwać, ponieważ w przeszłości uszło im to na sucho i uzyskali przewagę, wykazują coraz mniej sumienia i poczucia winy, a wszystko to może wzmocnić socjopatyczną stronę osoby. Ostrzega przed rozwojem człowieka, który czyni zło i nie odczuwa wyrzutów sumienia, winy, wstydu ani empatii z powodu swoich czynów. Kolejną smutną rzeczą jest to, że tym ludziom brakuje pewności siebie lub niskiej samooceny, co może prowadzić do oszustwa.

Sportowcy, którzy oszukują, nie dążą do osiągnięcia sukcesu. Przez to zawodnik traci szacunek i uznanie, jakie miał do tego czasu i nie będzie zachętą dla innych, gdyż ta czarna plama będzie mu towarzyszyć do końca życia. Ponadto musimy zdać sobie sprawę, że pogarsza się nie tylko sama osoba, ale także reputacja sportu. Jeśli będziesz oszukiwać, ostatecznie dokonasz sabotażu i staniesz się mniej wartościowym, realnym konkurentem. Karma to bumerang, a długoterminowy wstyd i obawa przed oszustwem ostatecznie negują krótkoterminowe korzyści wynikające z wygranej.

W wielu przypadkach słyszy się, że konkurent oszukuje, bo robią to inni, nie ponosząc przy tym żadnych konsekwencji. Wszystko to stwarza wrażenie, że oszustwo jest społecznie akceptowalne.

Ale tak nie jest!

Chodzi o rozwijanie sportowego zachowania i sposobu myślenia, charakteru, odporności i bliskich więzi międzyludzkich. Nie chodzi o to, ile trofeów czy złotych medali zdobędziesz, ani o to, czy ukończysz wyścig 3 minuty przed czasem. Tak naprawdę liczy się to, jak przejdziesz kurs i czego się po drodze nauczysz.

Oszukiwanie może być równią pochyłą, ale są sposoby, aby temu zaradzić! Podejmij działania także przeciwko niemu!

Uprawiaj sport i graj fair! To na dłuższą metę Cię wynagrodzi i sprawi, że będziesz szczęśliwszą osobą.